Юр'я і Цмок
Даўно, даўно тое было -
Кругом зямлі мора лягло.
А ў моры тым жыў люты цмок,
Штодня збіраў з людзей аброк.
Давалі цмоку ды аброку -
На кожны двор па чалавеку.
Аддалі ўжо з кожнага двара,
Прыйшла пара ды й на цара.
- Цару, цару, прыбірайся,
Ці сам ідзі, ці жонку шлі!
Жану сваю пашкадаваў,
Дачку-красу к мору паслаў.
Сіне мора хвалюецца,
Цароўнай цмок любуецца.
З сіня мора выплывае,
З пашчы агонь выкідае.
Цароўначка спужалася,
За бел камень схавалася.
Аж скуль ўзяўся ды тут Юр'я,
Пагнаў ў мора свайго каня.
Прабіў цмока злотым кап'ём
Рассек цмока вострым мячом
Па цароўне цар слёзы лье,
А Юр'я ў двор дачку вязе.
Перад Юр'ем укленчыў цар,
Пытаецца, што даці ў дар.
- Ня трэба мне тваіх дароў,
З сваёй дачкой бывай здароў!